CHINA

Chiny to najbardziej ludny kraj świata, zamieszkiwany przez ponad 1,3mld obywateli ( co stanowi ponad 20% całej populacji, a więc co piąty mieszkaniec globu ziemskiego jest Chińczykiem…). Wprowadzona z początkiem lat 80-tych i kontynuowana do dziś polityka planowania rodziny ma na celu zahamowanie gwałtownego wzrostu liczby mieszkańców tego państwa, który rozpoczął się w połowie poprzedniego stulecia. Założeniem tej polityki był obligatoryjny model rodziny typu 2+1, jedna rodzina posiadać mogła tylko jedno dziecko (nieco inne założenia dotyczyły obszarów wiejskich i środowisk mniejszości narodowych ). Polityka ta obowiązywać będzie jeszcze przez długie lata. W chwili obecnej wprowadzana jest jednak minimalna liberalizacja jej wymogów.

Patrząc na mieszkańców Chin, widzi się prawdziwą mozaikę kultur. W obrębie jednego państwa współistnieje bowiem 56 grup etnicznych. Dominującą część społeczeństwa(ponad 92%) stanowią rdzenni Chińczycy HAN – potomkowie tych, którzy blisko sześć tysięcy lat temu w dolinie Żółtej Rzeki dali początek jednej z najstarszych cywilizacji świata. Pozostała część to 55 grup etnicznych, mających status mniejszości narodowych. Różnorodność ta kształtuje specyficzny koloryt kraju, związany z bogactwem tradycji, strojów, muzyki, rzemiosła. Każda z grup pielęgnuje swoją kulturę oraz poczucie tożsamości narodowej. Wiele spośród nich używa na co dzień własnego języka. W wielu miejscach funkcjonują lokalne dialekty (do największych należą kantoński i szanghajski), choć w całym kraju obowiązuje jeden język urzędowy. Jest nim puntoghua czyli „wspólna mowa”, nazywana też językiem mandaryńskim, którym porozumiewa się większość mieszkańców. Obowiązuje on w szkołach i urzędach. Mandaryński to język tonalny, posiadający 4 różne tony. Tonalność stanowi największą trudność przy próbach nauki tego języka, podejmowanych przez obcokrajowców.

Zróżnicowanie regionalne i etniczne dotyczy jednak wyłącznie języka mówionego. Język pisany posiada w Chinach tylko jedną formę. Bazuje on na skomplikowanych znakach (ideogramach), mających swe początki w starożytnych piktogramach. Chińskie znaki składają się przeciętnie z 9-16 kresek, choć są i takie, które mają ich znacznie więcej (nawet ok.30). Ilość istniejących ideogramów określa się na 56000. Jest oczywiste, że nie sposób ich wszystkich opanować. Nie ma zresztą takiej potrzeby – w codziennym życiu można poradzić sobie, znając ok. 1500 znaków. Czytanie prasy wymaga rozpoznawania ok.2000 znaków, a studiujący intensywnie Chińczyk, kończąc studia, zna ich 6000 – 8000. Mistrzowie słowa pisanego operują 12000 ideogramów. Otwarcie się Chin na świat i kontakty z innymi krajami doprowadziły w niedalekiej przeszłości (lata 50-te XXw) do stworzenia innej od chińskich znaków formy zapisu. Tak powstał pinyin - zapis fonetyczny języka chińskiego za pomocą alfabetu łacińskiego.